Το νεκρό σώμα
Το νεκρό σώμα Είχα αδειάσει. Το σώμα και η ψυχή μου, έμοιαζαν κρύα, σαν νεκρά. Πεθαμένα, σαν την φιγούρα του πατέρα μου, που βρισκόταν ξαπλωμένη, στο κρεβάτι. Ήταν νεκρός. Ο πατέρας μου, ήταν νεκρός, μα δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Δεν ήξερα ποιο είναι το σωστό. Έπρεπε να κλάψω; έπρεπε να φωνάξω; έπρεπε να πάρω, κάποιον τηλέφωνο; Ανάθεμα, δεν ήξερα! Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι, έπρεπε να ξεφύγω από την ασθενική, ακίνητη εικόνα του, που θα 'μενε, για πάντα μέσα μου. Έκλεισα την πόρτα και κατέβηκα στη πλατεία της γειτονιάς, κάνοντας, άνευρες φεγγαρόβολτες στο απόλυτο σκοτάδι. Μόνο εγώ, η νύχτα, και το φεγγάρι. Δεν με ενδιέφεραν οι περαστικοί. Ούτε και τα κάποια, μεθυσμένα τους αστεία που με διαπερνούσαν. Απλώς, περπατούσα. Απλώς, υπήρχα για να υπάρχω. Γιατί έτσι πρέπει, να συμβαίνει. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος μας, εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε την ζωή μας και να υπάρχουμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και θα ‘ταν λάθος, να αποτελέσω την εξαίρεση. Ως το χά