MariaTsavala Words📄✨

  🎄Τα λιλιπούτεια χεράκια της Ναταλί, είχαν αγκαλιάσει τη γυάλινη μπάλα, και συχνά, την ταρακουνούσε για να απλωθεί το καθήμενο χιόνι, στην ατμόσφαιρα. Χωρίς να το καταλάβει, για πολλή ώρα τα πράσινα μάτια της, είχαν εστιάσει στο Χριστουγεννιάτικο διακοσμητικό και ταξίδευε στην κινούμενη εικόνα του. Είχε μαγευτεί από το άσπρο τοπίο, τη φιγούρα του Άι Βασίλη, τα έλατα και το μικρό, πέτρινο σπιτάκι με την καμινάδα. Πόσο θα ήθελε, να μπορούσε να γίνει μέρος τού τοπίου αυτού, και να γευτεί τα Χριστούγεννα, όπως ποτέ άλλοτε! Η οκτάχρονη κοπέλα, χαμογέλασε στη σκέψη αυτή, και στην αντανάκλαση της γυάλας, είδε την ασύμμετρη οδοντοστοιχία της. Και αίφνης, ένας στρόβιλος δυνατός, την παρέσυρε μαζί του…    Πωπω μια ζαλάδα που της ήρθε, κάνοντας το ταξίδι αυτό!    Χρειάστηκε ολόκληρα λεπτά να συνέλθει και να διαπιστώσει πως δεν βρισκόταν πια, στο ζεστό της πατρικό, αλλά… μέσα στο χώρο τού διακοσμητικού! Μεταφέρθηκε σε μια ψεύτικη χώρα, όπως ακριβώς, στιγμιαία το ευχήθηκε!    Να ‘ταν ένα μαγι

  Κεφάλαιο 2: Μαύρη τελετή  ✳ ️ Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν.2121/1993) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας . ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η κατ' οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο , αντιγραφή , φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή , διασκευή , αναμετάδοση και εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου *    Το δωμάτιο που μέχρι χθες, περίλουζε ο δυνατός ο ήλιος, τώρα ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι. Είχα καλύψει το παράθυρο με τις κουρτίνες να μην βλέπω και να μην ακούω άνθρωπο. Το κρεβάτι παρέμενε ανέγγιχτο, ξέστρωτο, έχοντας φυλακίσει την τελευταία αίσθηση της Βερόνικα, που είχε ξαπλώσει πάνω του. Βερόνικα… Θεέ μου, το όνομά της, μου προκαλούσε δέος και μαχαίρωνε αλλεπάλληλα την καρδιά μου. Το όνομα, που άλλοτε έφτιαχνε τη διάθεσή μου, τώρα έμοιαζε με πένθιμο εμβατήριο.    Ένα μεγάλο αγκάθι είχε σφηνωθεί στα κύτταρά μου, μα δεν έβρισκα την πληγή να την γιατρεύσω γιατί ήταν αόρατη, και ο

  ✳ ️ Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν.2121/1993) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η κατ' οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο, αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου*   Κεφάλαιο 1: Τελευταία φορά μαζί    Ποτέ δεν τραβούσαμε τις κουρτίνες.     Το είχαμε συνήθειο να μας παίρνει ο ύπνος, με τις βαριές κουρτίνες στο πλάι, υπό το αδιάκριτο βλέμμα της εκκλησίας τού Αιματοκυλίσματος. Τον ψηλό Ναό με τους πολύχρωμους τρούλους που το σχήμα τους έμοιαζε με κρεμμυδάκια, και τα καλλιτεχνικά ψηφιδωτά, να μας επιβλέπουν από μακριά.    Υπό τη σκιά του λοιπόν, και με συνοδεία τις ακτίνες του ηλίου, ξυπνούσαμε και την κάθε, επόμενη μέρα. Όπως και εκείνο το εωθινό. Άνοιξα τα βλέφαρα όταν με κάλυψε το φως της φύσεως και αμέσως σκίρτησα στη μεριά όπου υπήρχε ακόμη σκιά• πάντα κοντά της.     Εφοδιάστηκα με τη ζεστασιά του

- Βιβλιοπροτάσεις, εν όψει καραντίνας- Γεια σας φίλοι μου!     Προχθές πριν κοιμηθώ, απαριθμούσα στο μυαλό μου, πόσα και ποια βιβλία, ακόμα τα θυμάμαι και ανατριχιάζω... διότι, ναι! Υπάρχουν βιβλία, που έκλεψαν ολοκληρωτικά την καρδιά μου, είτε με τον έναν τρόπο, είτε με τον άλλον, και θέλω κάποια στιγμή στο μέλλον να τα ξανά διαβάσω.    Αυτά τα βιβλία λοιπόν, θα τα μοιραστώ απόψε μαζί σας, με μια μικρή περιγραφή για το καθένα, καθώς γνωρίζω ότι, δεν πρέπει να πέσω στην παγίδα της πολυλογίας😸    Ξέρω ότι πολλοί από εσάς, φοβάστε πως και τα 14 βιβλία που θα παρουσιάσω θα ανήκουν στον Ντοστογιέφσκι 😄. Προνόησα όμως, και διάλεξα μόνο ένα δικό του. Εκείνο που με έκανε να αποκαρδιωθώ...    Σίγουρα τους επόμενους μήνες, θα προστεθούν κ' άλλα μυθιστορήματα από σπουδαίους λογοτέχνες, προς το παρόν όμως, θα σας μιλήσω για τα ακόλουθα.    Βιβλία που δάκρυσα    Βιβλία που ταυτίστηκα    Βιβλία που κάτι αποκόμισα, φτάνοντας στο τέλος της μαγείας τους... #1. ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ- Victor Hugo ♡      Το αρ

  Το νεκρό σώμα    Είχα αδειάσει. Το σώμα και η ψυχή μου, έμοιαζαν κρύα, σαν νεκρά. Πεθαμένα, σαν την φιγούρα του πατέρα μου, που βρισκόταν ξαπλωμένη, στο κρεβάτι.     Ήταν νεκρός. Ο πατέρας μου, ήταν νεκρός, μα δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Δεν ήξερα ποιο είναι το σωστό.     Έπρεπε να κλάψω; έπρεπε να φωνάξω; έπρεπε να πάρω, κάποιον τηλέφωνο; Ανάθεμα, δεν ήξερα!     Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι, έπρεπε να ξεφύγω από την ασθενική, ακίνητη εικόνα του, που θα 'μενε, για πάντα μέσα μου.     Έκλεισα την πόρτα και κατέβηκα στη πλατεία της γειτονιάς, κάνοντας, άνευρες φεγγαρόβολτες στο απόλυτο σκοτάδι. Μόνο εγώ, η νύχτα, και το φεγγάρι.     Δεν με ενδιέφεραν οι περαστικοί. Ούτε και τα κάποια, μεθυσμένα τους αστεία που με διαπερνούσαν. Απλώς, περπατούσα. Απλώς, υπήρχα για να υπάρχω. Γιατί έτσι πρέπει, να συμβαίνει.  Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος μας, εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε την ζωή μας και να υπάρχουμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και θα ‘ταν λάθος, να αποτελέσω την εξαίρεση.    Ως το χά

  Συγγραφέας είναι εκείνος που όταν του έρθει κάτι στο μυαλό, τρέχει να το σημειώσει κάπου πρόχειρα, για να μη ξεχαστεί ποτέ, αυτή η σπουδαία ιδέα! Τι; εσύ δε το κάνεις;  Νομίζω ήρθε ο καιρός που δε θα βγαίνεις από το σπίτι σου, δίχως το μαγικό σου μπλοκάκι και το στυλό στη τσέπη, προσποιούμενος τον Steve από τα "Στοιχεία της Μπλου"  😂😂😂❗❗❗ Και τώρα που σας έβαλα στο δικό μου κλίμα, πάμε να μιλήσουμε για τις "ξαφνικές νέες ιδέες" που μας πιάνουν εξαπίνης και μας ταράζουν το συγγραφικό μας οίστρο. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ένας συγγραφέας μπορεί να εμπνευστεί ακόμα και από ένα μικροσκοπικό αντικείμενο ή και από μια τρομερά, άβολη κατάσταση.  Η έμπνευση δεν έχει ωράριο και μέρα. Σε επισκέπτεται όταν νιώσει εκείνη έτοιμη. Ο συγγραφέας το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να "αποθηκεύσει" , να καταγράψει εκείνη την έμπνευση για να μη τη χάσει ποτέ. Περνάμε στα πρακτικά...▶️▶️▶️ ↗️ Όταν χτυπήσει το κουδούνι, μια νέα ιδέα, τι κάνω;  1. Έχω αγοράσει ένα μικρό μπλο

  Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα θέμα πολύ πολύ σημαντικό ως προς την ασφάλεια του κάθε βιβλίου που έχουμε συγγράψει εμείς οι ίδιοι. Φυσικά μιλώ για την κατοχύρωση. Παρακάτω θα δούμε, τρεις τρόπους κατοχύρωσης, προς αποφυγή αντιγραφής-κλοπής, κάποιου έργου μας, είτε αυτό είναι ολόκληρο το μυθιστόρημα είτε ένα κομμάτι του. Σε οποιαδήποτε περίπτωση θεωρείται κλοπή. Πριν ξεκινήσουμε να επισημάνουμε κάτι. Όταν ένα βιβλίο έχει ήδη εκδοθεί, τα πνευματικά δικαιώματα είναι ασφαλισμένα. Μέχρι να εκδοθεί όμως, τι κάνουμε;  Θα σας αναφέρω τους τρόπους που ξέρω και ακολουθώ και εγώ 🙂 ✳️ Κατοχύρωση δικαιωμάτων στο Συμβολαιογράφο!!!  Για εμένα, αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο. Πολλοί νομίζουν ότι είναι μια ακριβή διαδικασία. Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι ακριβή διαδικασία είναι μόνο όταν ο συμβολαιογράφος είναι....απατεώνας! 😫 Ορισμένοι συμβολαιογράφοι κοστολογούν την αξία της κατοχύρωσης βάση των σελίδων. Δηλαδή, όσο μεγαλύτερος ο όγκος ενός βιβλίου τόσο ανεβαίνει και η τιμή! ΛΑΘΟΣ  Αν πέσεις σε έν

Πόσες φορές έχεις νιώσει, ότι έχεις τρομερή έμπνευση, και αν δεν αποτυπώσεις τις σκέψεις σου , εκείνη τη στιγμή, θα τρελαθείς;  Άπειρες! Το ξέρω...Το έχουμε νιώσει όλοι. Όλοι έχουμε αισθανθεί αυτή τη γοητευτική  φαγούρα στο χέρι μας, που αν δεν γράψουμε, εκείνη επιμένει και δε περνά.  Και τώρα, η αντίθετη ερώτηση. Πόσες φορές έχεις νιώσει, ένα στοπ, στην έμπνευση σου; ότι δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα άλλο, τίποτα πρωτότυπο;  Είσαι έτοιμος να παρατήσεις το αριστούργημα που μόλις ξεκίνησες, επειδή,η έμπνευση πήγε περίπατο και αισθάνεσαι προδομένος, στη μέση ενός κενού. 📍Να σου πω ένα μυστικό; η έμπνευση ΠΟΤΕ δε σταματά. Η παρατηρητικότητα μόνο, κάνει κάποια διαλείμματα-παύση γιατί ο συγγραφέας, μέσω αυτής, αντλεί έμπνευση!  Ας σου δώσω ένα παράδειγμα.  "Η Νικολέτα, έκανε δίδυμα!"  Σούπερ! Εμένα τι με ενδιαφέρει;  Σαν άνθρωπο δε σε ενδιαφέρει. Σαν συγγραφέα όμως; Μήπως η λέξη "δίδυμα" είναι η λέξη κλειδί; Μήπως θα μπορούσες να την συμπεριλάβεις, σε κάποιες, ίσως, πρ

Ω μα πόσο έχεις αλλάξει. Κάποια χρόνια είχα να σε δω και τώρα διαπιστώνω ότι ναι...έχεις αλλάξει, καλή μου. Δεν είναι οι κάποιες επιπρόσθετες ρυτίδες σου, είναι το βλέμμα σου. Πρόσεξες καλή μου τι σου είπα; το βλέμμα σου, όχι τα μάτια σου. 'Κείνα ποτέ δεν αλλάζουν α μα το βλέμμα σου, έχασε τη σπιρτάδα και τη ζωντάνια του. Δεν με κοιτάς όπως παλιά καλή μου. Δεν με αγαπάς πια καλή μου. Και εγώ που νόμιζα ότι τόσα χρόνια λησμονιάς, θα με καρτερούσε η καρδιά σου α μα όχι. Όχι, δεν με περίμενες. Και τώρα στέκεσαι μπρος μου αλλαγμένη. Με δύο ίδια μάτια μα με διαφορετικό βλέμμα. Μου στοίχισε, αυτό να το θυμάσαι. Τσαβαλά Μαρία