Αν ήμουν ο εαυτός μου
Είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος, που τότε, η απειρία δε με βοήθησε να το καταλάβω. Τη στιγμή που νόμιζα ότι σου έδινα τα πάντα, την ίδια στιγμή δε σου έδινα τίποτα. Πίστευα ότι στα μεγάλα και όμορφα λόγια, στις υπερβολές και τα ξενύχτια, κρυβόταν ο έρωτας και ο ενθουσιασμός. Πίστευα, πως, αν πάντα σε ακολουθούσα, αν πάντα σε ικανοποιούσα και σου ‘λεγα σ’ αγαπώ, θα σε συγκινούσε και θα μου έδινες αυτή την ευκαιρία που απελπισμένα αναζητούσα. Πίστευα, πως, στα μεθύσια μου πάνω, θα έβρισκα μια δικαιολογία για να έρθουμε πιο κοντά και καμία μου λέξη δε θα παρεξηγούσες. Αντιθέτως, θα αισθανόσουν γλυκά και στα μάτια μου θα έβλεπες, όλα εκείνα που μέσα μου ψυχορραγούσαν. Μα έκανα λάθος… Όταν έναν άνθρωπο αληθινά τον αγαπάς, δεν πρέπει να στηρίζεσαι στα «ελπίζω» και στα «πιστεύω». Αν ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός, ίσως να σ’ είχα κερδίσει. Ίσως να συναντούσες το σταυροδρόμι της ψυχής μου, και να τα βρίσκατε! Πιθανότατα να μη σου άρεσε και καθόλου το αληθινό μου εγώ. Όμως θα είχες δει εμένα.