ΝΟΥΒΕΛΑ: «Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ»

 
ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Καλώς ήρθες στο νέο μου, συγγραφικό εγχείρημα 🥰💕🙏💌

Χαίρομαι πολύ που με επισκέφθηκες και θέλησες να μου δώσεις μια ευκαιρία.
Για πρώτη φορά, είπα να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου, σε ένα είδος που υπερ αγαπώ να διαβάζω και να βλέπω 😁 Ωστόσο, εδώ θα σου πω να μην περιμένεις κάτι υπερβολικά τρομακτικό, διότι επιθυμώ να εστιάσω στην ατμόσφαιρα της ιστορίας , περισσότερο απ' την πλοκή. Επομένως, δε θα μιλήσουμε για τέρατα και εξωγίηνους...

Εύχομαι να το απολαύσεις και να σου κρατήσει μια γλυκιά (ή τρομακτική να πω;)🤪συντροφιά.
Αν θες, μπορείς να μου αφήσεις και ένα σου σχόλιο, δηλώνοντας παρών/παρούσα σε αυτό το μικρό, λογοτεχνικό ταξίδι.

*Τα πνευνατικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα. Οποιαδήποτε αντιγραφή που αφορά το βιβλίο "Μαύρος καθρέπτης", διώκεται ποινικά*

*Συγχωρέστε με, για πιθανά φιλολογικά λάθη. Το κείμενο είναι φρέσκο 😁 και δεν εχει περάσει από επιμέλεια*

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου και σε φιλώ γλυκά 💜

Το επόμενο κεφάλαιο θα ανέβει την επόμενη εβδομάδα~

                           Κεφάλαιο 1

Ο ουρανός είχε γεμίσει με γκρίζα σύννεφα. Ίχνος γαλάζιου δεν υπήρχε πια και ο αέρας, ένα παγωμένο μαχαίρι, που όποτε φυσούσε έκοβε τα πρόσωπα των πεζών. Το ίδιο και για την Άνι και τον Τζόρνταν. Μόλις είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία της μετακόμισης και ήταν έτοιμοι να γνωρίσουν το νέο τους σπιτικό καλύτερα και, επιτέλους να ξεκουραστούν.
     Στάθηκαν στην αυλή, γεμάτοι περηφάνια για τη γρήγορη προσαρμογή στα ξένα και πιάστηκαν χέρι χέρι. Πρώτη φορά θα έμεναν σε μια τόσο μακρινή και ερημωμένη τοποθεσία, όπως και σε ένα τόσο μεγάλο και παλιό σπίτι. Θα μπορούσαν να το έχουν αρνηθεί, μα ήταν νιόπαντροι. Νιόπαντροι με πολλά έξοδα στις αδύναμες πλάτες τους, και μέσα στον κακό χαμό της οικονομικής σπατάλης, η θεία της Άνι απεβίωσε, δίνοντας την άμεση λύση της επιβίωσης.
     Η κληρονομιά άνοιξε και τα αποκαλυπτήρια δικαίωσαν την ανιψιά. Εκείνη που χρόνια φρόντιζε και σκεφτόταν την ενενηντάχρονη, μακρινή θεία, απέκτησε αποκεί που δεν το περίμενε, ένα τιτάνιο νεοκλασικό. Επομένως, σύμφερε το ζευγάρι να μετακομίσει σε αυτό, γλιτώνοντας έτσι, τα έξοδα ενοικίου και κοινοχρήστων. 
     Η δουλειά που ανήκε ο Τζόρνταν, έτσι και αλλιώς είχε έδρα μακριά. Για εκείνον δε θα άλλαζε κάτι, όπως ούτε και για την Άνι, η οποία δούλευε μέσω του διαδικτύου. Ήταν αρθρογράφος σε μια τοπική εφημερίδα και σε ένα μεγάλο περιοδικό. Η στήλη της, αφορούσε κυρίως τον λογοτεχνικό κόσμο, αφού η αγάπη της για τα βιβλία ήταν απέραντη. 
     Άνοιξαν τα χέρια διάπλατα και αγκαλιάστηκαν. Χαμογελούσαν σαν παιδιά που έφτασαν στην κορυφή των ονείρων τους! Γιατί έπλαθαν όνειρα... Σε αυτό το άνετο και μεγάλο σπίτι, έπλασαν καινούργια όνειρα.
     «Πώς νιώθεις; Πρώτη μέρα στο καινούργιο μας σπίτι!» αναφώνησε ο Τζόρνταν ενθουσιασμένος, προσπερνώντας τον παραμελημένο κήπο, και φτάνοντας στην εξώπορτα με τα σιδερένια, σουβλερά κάγκελα.
     «Εμένα αυτό το νεοκλασικό με τρομάζει. Θυμίζει θάνατο. Πάντα το πίστευα• ακόμα και τις φορές που επισκεπτόμουν τη θεία, ένιωθα κάτι να μη με αφήνει να αναπνεύσω» σχολίασε η Άνι, βηματίζοντας νωχελικά. 
     Ο σύντροφός της, την πλησίασε και πέρασε το χέρι του στον ώμο της. Ταυτόχρονα, παρατήρησαν τα γκρίζα σύννεφα που σκέπασαν τον καταγάλανο ουρανό, εδώ και κάποια λεπτά, εντελώς ξαφνικά.
     «Δες το και από τη θετική του πλευρά. Εδώ, έμενε μια θεία που αγαπούσες πολύ. Μην τα βλέπεις όλα μακάβρια και θανατερά!»
     Αμ δεν είχε προσπαθήσει; Προφανώς και προσπάθησε να πάρει το θέμα πιο γλυκά και πιο ζεστά. Όμως όταν περνούσε το κατώφλι του σπιτιού, μια γεροντική μυρωδιά και μια αρχαία αύρα γέμιζαν τις αισθήσεις της, κάνοντάς την να ανατριχιάζει. Ίσως δεν έπρεπε να μετακομίσουν απευθείας μετά τον θάνατο της θείας της. Ίσως έπρεπε πρώτα, να αφήσουν να μεσολαβήσει ένα μεγάλο διάστημα, να μην είναι ακόμα νωπός ο θάνατος.
     «Έχω προσπαθήσει, Τζόρνταν! Μα όταν εισέρχομαι σε αυτό, φαντάζομαι πως ακούω απόκοσμους ήχους απ' την παλαιότητά του. Σκέφτομαι να το βάλω προς πώληση» του ανακοίνωσε σοβαρά, για να την κατακεραυνώσει το απόλυτο και στεγνό βλέμμα του.
     «Να σου φύγουν αυτές οι ιδέες από το μυαλό! Πρώτη φορά μας χαμογέλασε η τύχη και εμείς θα την κλωτσήσουμε έτσι απλά; Έλα βρε μωρό μου, σε παρακαλώ! Άσε να περάσουν οι εβδομάδες και κρίνουμε στην πορεία τι θα κάνουμε. Εντάξει;»
     Το μέσα της, έλεγε να μη συμφωνήσει. Όσες φορές περνούσε την πόρτα, την έλουζε κρύος ιδρώτας. Η ατμόσφαιρα παγερή, ζοφερή. Κάτι αφιλόξενο κατοικούσε μέσα στους πέτρινους τοίχους. Δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Αντιθέτως, ο Τζόρνταν ένιωθε πολύ ευπρόσδεκτος.
    Υποτίθεται ήρθαν για μια νέα και πιο εύκολη αρχή. Να συγκεντρώσουν κάποιο χρηματικό ποσό, να παντρευτούν και να προχωρήσουν τη σχέση τους ένα βήμα παρακάτω. Θα ήταν υπερβολικά άσχημο και εγωιστικό, για μια ηλίθια διαίσθηση να τα τίναζε όλα στον αέρα. Άλλωστε τον αγαπούσε.
     «Έχεις έναν μαγικό τρόπο να με τουμπάρεις. Οκέυ! Θα μείνουμε κανονικά εδώ, όπως έχει, και ευελπιστώ οι αλγεινές σκέψεις μου, να αποδειχτεί πως ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας μου».
     Έδωσαν ένα τρυφερό φιλί μπροστά από το επιβλητικό κτίριο που δέσποζε και έσφιξαν πιο δυνατά τα χέρια τους. Έπειτα, μπήκαν με το δεξί πόδι στον χώρο για το καλό, εισπνέοντας τη χαρακτηριστική μυρωδιά του φρεσκοβαμένου τοίχου.
     Το αγόρι, με μια ζωηρή και αλέγρα διάθεση, την εξανάγκασε να ανέβει τις ξύλινες σκάλες, τραβώντας την ως το υπνοδωμάτιο που θα στέγαζε τον έρωτά τους. 
     «Βρε τρελέ! Πού με πας;» παραπονέθηκε η 'Ανι και το στόμα της άνοιξε διάπλατα από τα δυνατά γέλια. 
     Τα μαλλιά της πηγαινοέρχονταν πέρα δώθε. Χρυσές τούφες ανέμιζαν σαν φτερά πουλιού, πέφτοντας στα μάτια του Τζόρνταν. Το δέρμα της λευκό με φρύδια στο χρώμα του τζίντζερ και φακίδες στο σημείο του ταφ. Την Άνι, θα την χαρακτήριζες πανέμορφη ή κακάσχημη! Δεν είχε ενδιάμεσο.
     Την έριξε στο παλιό, ξύλινο κρεβάτι. Τα πόδια του έτριξαν, ως ένδειξη διαμαρτυρίας και λίγη σκόνη σκορπίστηκε στον αέρα.
     «Εδώ; Είσαι σίγουρος; Θέλω να πω... Μήπως να άλλαζα τουλάχιστον τα σεντόνια;»
     Ο Τζόρνταν ξεφύσησε και η μαύρη τούφα που έπεφτε στο μέτωπό του ταρακουνήθηκε.
     «Μην αρχίζεις πάλι. Ακόμα και στο σεξ, τα ίδια θα λες;
     Ένιωσε αμήχανα. Δεν της άρεσε να πηγαίνει πίσω στο ερωτικό κομμάτι της σχέσης. Τουλάχιστον σ' αυτόν τον τομέα ήθελε να τα πηγαίνουν πάντα καλά. Πίστευε πως με τον έρωτα όλα λύνονταν και τον κρατούσε δέσμιο, κοντά της. Πίστευε πως κάνοντάς του τα χατίρια, τον ξεζούμιζε και έτσι, τον κρατούσε μόνο δικό της.
     Αποτραβήχτηκε. Εκείνη τον έσπρωξε ξανά κοντά της.
     «Μου ΄χεις λείψει. Μη φεύγεις... Φίλα μου!» σχεδόν τον διέταξε κι είδε τα μακριά του χέρια, να σεργιανίζουν στο κορμί της.
     Λίγα λεπτά ακολούθησαν και το πάθος τούς μαστίγωσε. Η Άνι σε έναν ρόλο άγριο, μεταμορφωμένη, προκλητική και τολμηρή, τον είχε καβαλικέψει. Έκλεινε τα μάτια, δάγκωνε τα χείλη και λίκνιζε τους γοφούς τόσο, που να ταιριάζει με την αντίσταση που έβαζε ο Τζόρνταν. 
     Όταν άνοιξε τα μάτια αντίκρυσε το υπερθέαμα της ένωσής τους, απέναντι στον καθρέπτη. Κι ύστερα, αδυνατούσε να ξανακατεβάσει τα βλέφαρα, γιατί τελικά, η πιο ηδονική αίσθηση, η πιο ηδονική εικόνα ήταν να ατενίζει τον αμαρτωλό τους όρκο.
     «Μωρό μου, κοίτα με» απαίτησε ο Τζόρνταν, που δεν είχε προσέξει τον καθρέπτη.
     Η Άνι συμπεριφέρθηκε σαν να μην τον άκουσε. Συνέχισε να γλείφει το στόμα της, να χαμογελά αμυδρά και να αφήνει σιγανά βογγητά. Ερχόταν η στιγμή της κορύφωσης. Όμως, μόνο για εκείνην...
     «Άνι, σου μιλάω!» ύψωσε τη φωνή του, ο σύντροφός της.
     Σούφρωσε τα φρύδια του και έπαψε να τ' απολαμβάνει. Η παρτενέρ του, είχε κυριολεκτικά χαθεί σε μια δική της φαντασίωση. Κάτι, που ποτέ άλλοτε δεν είχε ξανασυμβεί μεταξύ τους.
     «Μη μιλάς!» αντέτεινε. 
     Άνοιξε την παλάμη της, περνώντας την επιθετικά, ανάμεσα στα μαλλιά του. Τα τράβηξε με πολλή δύναμη. Με τόση δύναμη, που ο Τζόρνταν αναγκάστηκε να τινάξει το σώμα του στον αέρα, με σκοπό να την ξεκολλήσει από πάνω του. Δεν ήθελε άλλο να βρίσκεται μέσα της! Δεν έβλεπε την κοπέλα του στο πρόσωπό της και στις κινήσεις της! Σαν να την είχε καταβάλλει μια παρωδική, δανεική, σεξουαλική τρέλα.
     Τον πίεσε κάτω, να μην καταφέρει και της ξεφύγει και, στο λεπτό που ένα υγρό βάρος ξέφευγε από μέσα της και τα μάτια τρεμόπαιζαν, μια σκιά προσπέρασε τον καθρέπτη. Ένα μαύρο πέπλο κάλυψε τις φωτεινές, ενωμένες φιγούρες τους, επισκιάζοντάς τες. Για λίγο, η τρέλα της ηρέμησε, χρωματίζοντας τα μάτια της η ανησυχία.
     «Τζόρνταν;» αναρωτήθηκε, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα.
     «Σκύψε».
     Η Άνι υπάκουσε. Έσκυψε και περίμενε την είσοδό του. Και όταν το σώμα της ξεκίνησε να χορεύει στους ρυθμούς που την κατεύθυνε το δικό του, άνοιξε τα μάτια για να αντικρίσει το πρόσωπό του.
     «Σ' αρέσει μωρό μου;» τη ρώτησε με λαγνεία.
     Μόνο που στον καθρέπτη, δεν αντικατοπτριζόταν ο ζωντανός Τζόρνταν. Μα ένας μαύρος σκελετός να γελά. Και στη θέση των ματιών του, υπήρχαν δυο κόκκινες, διαπεραστικές σχισμές...

     Πες του, Άνι... Σ' αρέσει να σε γαμάω;

___________________________________________________