Οι αλήθειες μου: Κείμενο 1ο
"Οι αλήθειες μου"
Κείμενο 1ο
Ξέρεις πόσες φορές, θέλησα να κάνω το πρώτο βήμα, μα η απαισιοδοξία του κόσμου, κράτησε τα ‘’θέλω’’ μου πίσω και τα εγκλώβισε;
Ξέρεις πόσες φορές, επέτρεψα σε δεύτερους και τρίτους, να αποφασίσουν εκείνοι αντί της δικής μου καρδιάς;
Πολλές φορές…
Πολλές φορές, αφότου διδαχθώ, τί σημαίνει να κάνω τα αδύνατα δυνατά.
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, για να καταλάβω, ότι εκείνο που μοιάζει ανέφικτο, εκείνο που κατέχει την κορυφή, εκείνο που απέχει παρασάγγας από τις δυνατότητές μου (όπως πίστευα), τελικά… Μπορεί να συμβεί! Και μπορώ και εγώ, να το φτάσω, όπως και άλλοι τόσοι. Να το πιάσω, να το φέρω στα μέτρα μου και να νιώσω περήφανη για το κατόρθωμά μου…
Όταν ξεκίνησα λοιπόν τη συγγραφή, δεν πίστευε κανείς σε εμένα. Πλην, μετρημένων εξαιρέσεων.
Θεωρούσαν ότι δε θα τα καταφέρω. Ότι μια κοπέλα σαν εμένα, με όχι και τόσο καλούς βαθμούς στο σχολείο, και έχοντας μεγάλα, μαθησιακά κενά, το μόνο που θα κατάφερνα, θα ήταν να βουλιάξω. Να γράφω ασυστόλως από το πρωί μέχρι το βράδυ (όπως και έκανα), και αποτέλεσμα να μη δω ποτέ.
Δε σου κρύβω, ότι και εγώ, είχα άμετρες αμφιβολίες και φοβίες για αυτό το βήμα στη ζωή μου. Πως βαδίζω σε ένα δρόμο ακανθώδη και τελείως άγνωστο για εμένα. Πως πλάθω όνειρα απατηλά. Όνειρα που θα με προδώσουν και θα με αφανίσουν. Και στο τέλος, όλοι οι φίλοι μου και οι γνωστοί, θα γελούν και θα λοιδορούν, που τόλμησα να μπω σε αυτόν τον ιερό κόσμο της λογοτεχνίας και, τελικώς έφαγα πόρτα… για να μιλήσω λαϊκά!
Όχι, πως δε συνέβη! Φυσικά και συνέβη… Φυσικά και υπήρξαν ειδήμονες, οι οποίοι μου μίλησαν αντικειμενικά και σκληρά για τα λάθη μου.
Ας σου δώσω ένα παράδειγμα.
Κάποτε, όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω, είχα στείλει το έργο μου σε μια επιμελήτρια. Τελειώνοντάς το, μετά από 4 μήνες, αφού είχε γράψει με κόκκινο στυλό τις παρατηρήσεις και τις διορθώσεις της, δίπλα από κάθε παράγραφο, επικοινώνησε μαζί μου.
Ξέρεις πώς χαρακτήρισε το πρωτόλειό μου;
Χαζό. Έτσι ακριβώς, όπως έλεγαν και οι άνθρωποι που δεν πίστεψαν σε εμένα. Ότι θα γράψω χαζομάρες.
Ότι οι ήρωές μου, ήταν ηλίθιοι. Ότι δεν ξέρω να γράφω και χρειάζομαι μαθήματα συγγραφής (από την ίδια). Ότι οι διάλογοι μου, ήταν άψυχοι.
Και εμένα αυτή η κριτική με τσάκισε.
Θυμάμαι να κλαίω. Να κουνάω το κεφάλι καταφατικά, στα πρόσωπα που έρχονταν διαδοχικά στο μυαλό μου, χλευάζοντάς με. Θυμάμαι να πονάω και να νιώθω εντελώς άχρηστη. Και όμως… μια δύναμη μέσα μου, ένα φτερούγισμα αγάπης ήρθε και έκατσε στους ώμους μου. Με αγκάλιασε, με χάιδεψε. Μου χάρισε πείσμα και αντοχή. Μου θύμισε τον λόγο πού ξεκίνησα, και τι με γοήτευσε στη συγγραφή.
Το κορμί μου γέμισε με φωτοβολίδες και ηλεκτρικά κύματα, τροφοδοτώντας κάθε άνευρο κύτταρο. Δίνοντάς τους κίνητρα.
Ξεκίνησα λοιπόν, να δουλεύω. Να διαβάζω… να διαβάζω… και να διαβάζω! Παρατηρούσα κάθε παράγραφο, κάθε ήρωα, κάθε περιγραφή. Στράφηκα σε δυσκολότερα βιβλία, ώστε να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου. Σημείωνα. Αναζητούσα απαντήσεις, συνομιλούσα με συγγραφείς. Και σιγά-σιγά, άρχισα να βλέπω τα λάθη μου, και να προσπαθώ για τη βελτίωσή τους.
Και δε θα πάψω ποτέ να το κάνω. Διότι ένας συγγραφέας, αυτό χρειάζεται. Εξάσκηση και ανάγνωση. Δεν υπάρχει το "έμαθα να γράφω, άρα σταματώ". Όπως και η ζωή, έτσι και η συγγραφή, είναι ένας αγώνας πάλης.
Τα χρόνια πέρασαν και αποφάσισα, πως έφτασε η στιγμή, αυτό το βιβλίο να ξανά γραφτεί από την αρχή, προσαρμόζοντάς το στα μέτρα μου. Στον τωρινό τρόπο γραφής μου. Και το κατάφερα! Μέσα σε 3 μήνες το είχα ολοκληρώσει, και ήταν για μένα ένα μεγάλο επίτευγμα, αφού επιτέλους, κατάφερα να δώσω αυτό που πραγματικά ονειρευόμουν εξ αρχής για αυτό το μυθιστόρημα. Και όχι στο «περίπου». Αποτύπωσα ακριβώς τα συναισθήματα που με πλημμύριζαν για το πρώτο μου βιβλίο, και έτσι, με αυτή τη λογική, τόλμησα και το έστειλα (για πρώτη φορά), στον εκδοτικό οίκο που είχα βάλει στόχο να το εκδώσει.
Η απάντηση; Θετική… Η χαρά μου; Απερίγραπτη!
Εκείνο το βιβλίο, που κάποτε με έκανε να κλάψω και να ντραπώ, εκείνο…με έβγαλε ασπροπρόσωπη!
Ο εκδοτικός οίκος το δέχτηκε. Δηλαδή, κάποιος άνθρωπος πίστεψε σε εμένα.
Και το μέσα μου, σαν το έμαθε ούρλιαξε από χαρά. Δάκρυσε από συγκίνηση.
Δε θα μπορούσα να μιλάω για άλλο βιβλίο, πέρα από το «Ακατέργαστο Διαμάντι». Το βιβλίο που θα με κάνει πάντα περήφανη. Και θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2022.
Είδες λοιπόν; Όλα γίνονται! Όλα μπορούν να χτιστούν από το μηδέν. Τουβλάκι-τουβλάκι, το παλάτι ψηλώνει φίλε μου ♡
Η αγάπη, το πάθος, το πείσμα και η επιμονή, θα σε οδηγήσουν στα ουράνια. Αν δεν προσπαθήσεις, αν δε ματώσεις για αυτό που λες πως αγαπάς, τότε, ούτε αυτό θα σε πιστέψει.
Αφοσιώσου.
Συγκεντρώσου.
Δούλεψε.
Πάλεψε.
Αγωνίσου για το όνειρό σου.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου πει, ότι δεν μπορείς. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να γελάσει με τους στόχους σου.
Στο τέλος, μόνο τα δικά σου όπλα θα πυροβολήσουν. Να σου πω ποια είναι αυτά; Όλα τα παραπάνω ρήματα που έγραψα. Αυτά είναι τα όπλα σου. Κράτησέ τα σφιχτά, και ο δρόμος της επιτυχίας σε περιμένει. Μπορεί να μην είναι εύκολος, μπορεί να συναντήσεις πολλά εμπόδια και αρκετές φορές να προσβληθείς, αλλά θα είσαι εκεί… Στα σταυροδρόμια των ονείρων σου.
Εμείς επιλέγουμε μέχρι που θα φτάσουμε. Κανένας άλλος.
Σύμμαχός σου, η ψυχή σου.
____
Καλησπέρα φίλτατοι!
Είμαι πολύ χαρούμενη για το σημερινό άρθρο. Εκτός, ότι μοιράζομαι μαζί σας την αλήθεια μου, και ευελπιστώ να σας ενθαρρύνει και εσάς, σηματοδοτεί και την οριστική μου επιστροφή στο blog, αφού, κάθε Τετάρτη θα έχουμε και μια καινούργια ανάρτηση.
Θα χαρώ πολύ να δω τα σχόλια σου! Ή, παρόμοιες εμπειρίες σου, σε όποια θέματα αναλύουμε από εδώ και εμπρός.
Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ! Μου δίνεις δύναμη να συνεχίζω και να κάνω αυτό που αγαπώ. Η στήριξή σου, είναι πολύτιμη.
Ραντεβού, την επόμενη Τετάρτη. Φιλιά πολλά!!!
Βρες με-> instagram: MariaTsavala
wattpad: www.wattpad.com/user/MariaTsavala
email: mariatsavala94@gmail.com
.png)
Γράφω καιρό Μαρία. Βέβαια, οργανωμένα όχι. Το μπλογκ και το wattpad είναι πλέον τα πεδία που αφήνω τη δημιουργία μου σε κοινή θέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι σε μια ηλικία που δεν μπορώ να ελπίζω πολλά. Δεν έχω τα μέσα να τα διεκδικήσω. Οι προτεραιότητες της επιβίωσης της οικογένειας ξεπερνούν την ανάγκη της γραφής μου. Δεν έχω μέσα, γνωστούς ή εργαλεία προώθησης. Και το μέλλον μου περιορισμένο.
Εσείς, τα νέα παιδιά, έχετε κάθε παράθυρο ανοιχτό και δικαίωμα να διεκδικήσετε, να παλέψετε, να φτάσετε. Να πάρετε σβάρνα τα προκατ και τα στημένα, να αναδείξετε τη γραφή και το όνειρό σας.
Εμένα, να φανταστείς, δεν με διαβάζει κανείς στο σπίτι. Δεν είναι στα ενδιαφέροντά τους.
Χαίρομαι για το πέταγμά σου, στο έχω ξαναπεί. Συνέχισε.
Επίσης μου άρεσε πολύ η στήλη εδώ και φυσικά, όπως ξέρεις, είμαι παρών.
Την καλησπέρα μου καλή μου.
Γιάννη μου σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Θα διαφωνήσω μαζί σου γιατί σε διαβάζω... και ξέρω ότι η πένα σου ειναι μοναδική. Κάθε φορά, μας προσφέρεις και κάτι καινούργιο. Νομίζω ότι η λογοτεχνία σε χρειάζεται! Δοκίμασε να στείλεις το τελευταίο έργο σου σε κάποιους οίκους. Αξίζει τον κόπο!! Είναι υπέροχο ☺ η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο στη συγγραφή. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο πιο μεγάλος, τόσο πιο έμπειρος. Οι κλασικοί λογοτέχνες, έκαναν καριέρα σε προχωρημένη ηλικια, μη το ξεχνάμε 💕
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ Μαρία μου για τα καλά και ενθαρρυντικά σου λόγια. Οι κλασικοί λογοτέχνες ζούσαν σε άλλες εποχές Μαρία μου.
ΔιαγραφήΠροσωπικά δεν νιώθω την ψυχολογία να κάνω αυτό που λες. Δεν έχω τη δύναμη να το κυνηγήσω. Να είσαι καλά και να ζείτε τα όνειρά σας.
Κάποια πράγματα Μαρία μου οφείλουμε να τα ζούμε την ώρα που πρέπει. Σε κάθε άλλη περίπτωση φαντάζουν παράταιρα.
Δυστυχώς πατήσαμε σε λάθος προτεραιότητες.
Μας δίνεις δύναμη Μαρία μου να συνεχίσουμε να παλεύουμε και να ονειρευόμαστε σε αυτούς τους καιρούς. Πίστη, υπομονή και επιμονή! 🌼
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντα θα το πιστεύω... όταν αγαπάς κάτι Πολύ, το φτάνεις ♡ Σε πιστεύω Μαρία μου. Σε εσένα και στις ικανότητές σου
ΔιαγραφήΗ επιτυχία θεωρώ αγαπημένη μου Μαρία ότι είναι αυτό που ακριβώς κάνεις αυτή τη στιγμή. Καταθέτεις την ψυχή σου ενώ ταυτόχρονα κάνεις ψυχικό κάλεσμα σε κάθε αναγνώστη του άρθρου σου. Είναι σημαντικό να κατανοούμε ότι η όποια επιτυχία είναι το μεγαλύτερο μέρος μιας αποτυχίας μας που μπορεί να ανήκει στο παρελθόν ή στο κοντινό μας παρελθόν. Η επιμονή και η υπομονή μπορούν να σταθούν πολύτιμοι σύμμαχοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σου και να φτιάξεις μία συγγραφική συλλογή όπως ακριβώς σε εκφράζει. Αυτό για εμένα είναι επιτυχία...
Μέσα σε 5 γραμμές, είπες τόσα πολλά Βούλα... Έχεις έναν δικό σου τρόπο να τα λες σύντομα και συγχρόνως με βαθύ νόημα. Πιστεύω και ο λόγος που ξεχωρίζεις είναι αυτός. Ότι ακολουθείς μια δική σου, αυθεντική συνταγή.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη συμμετοχή σου☺ περιμένω τις επόμενες δουλειές σου💛